Work and roadtrip south and west Australia

Lieve vrienden en familie,

Daar zijn we eindelijk weer!! Zoals jullie weten hebben wij 2,5 maand gewerkt als fundraisers en hebben wij helaas geen tijd gehad om onze blog bij te werken. Maar het ellendige werk is ten einde gekomen, yessssss!!!

Aangezien we heel veel maanden achterlopen beginnen we bij het begin. Toen we op 18 januari aangekomen waren in Brisbane duurde het natuurlijk zoals altijd een tijdje voordat we het hostel konden vinden. Aangekomen in het hostel kwamen we er al gauw achter dat het een partyhostel was en dat slapen er de aankomende dagen zeker niet in zat. Naast het hostel (onder ons raam) was een bar waar je een drankje kon drinken, hierdoor konden we gezellig heel de nacht meegenieten van de harde muziek die gedraaid werd! Daarnaast hadden verschillende kamergenoten regelmatig een gezellig onderonsje en konden we ook hier van meegenieten;). We zijn drie dagen in dit hostel verbleven. Tijdens onze zoektocht naar het vinden van een baantje hebben we natuurlijk ook Brisbane bezichtigd. Het is een hele leuke, gezellige stad! We zijn twee dagen naar een aangelegd strand gegaan, dit was super leuk! Helemaal omdat het in die dagen heel erg warm was en het dichtstbijzijnde strand een uur rijden is.

Na drie dagen in dit hostel verbleven te hebben zijn we naar Chayen haar familie (Jack en Angela) gegaan. Zij wonen in een buitenwijk van Brisbane, in Ferny Grove. Het was heel rustig tussen de bergen, je komt hier helemaal tot rust! Het huis stond op een super mooie plek met een prachtig stuk land erom heen. De kaketoes en rainbow lorikiets vlogen in het rond. Uiteindelijk zijn we hier een week gebleven en hebben zij ons heel erg in de watten gelegd en hebben ons ook veel laten zien van Brisbane. Allereerst zijn we naar Mt coot - tha geweest. Hier hadden we een prachtig uitzicht over Brisbane. En het aparte was dat aan de ene kant van Brisbane het aan het regenen was en aan de andere kant was het droog. Je zag de wolken met regen langzaam verschuiven, dit was wel mooi om te zien. Hierna zijn we naar de botanische tuinen gegaan. Hier hebben we onze eerste slang gezien, een tree snake. Het zat ook vol met enge spinnen maar daarnaast waren er ook hele mooie bloemen en speciale bomen. 26 januari was het Australia day, is een beetje hetzelfde als koninginnedag in Nederland. Wij hebben dit gevierd met Jack en Angela. We zijn die dag naar Southbank gegaan en hebben daar lekker rondgewandeld, ook waren verschillende optredens. Helaas regende het heel hard de hele dag en zijn we s'avonds weer naar huis gegaan om daar lekker te eten. Na het eten hebben we een heel toepasselijk spel gespeeld: the great Australian roadtrip. Heel leuk spel en je leert erg veel over Australië. We hebben in de week dat we bij Angela en Jack verbleven ook een aantal speciale dingen gegeten. Onder andere echt hollandse oliebollen, appelflappen en krentenbollen. Maar daarentegen ook iets typisch Australisch: kangoeroe vlees. We hadden nooit gedacht dit te zullen eten maar eigenlijk was het best lekker! Ondertussen waren we natuurlijk ook heel druk bezig met het zoeken naar een baan met als resultaat drie sollicitatiegesprekken bij een energiemaatschappij, financieel bedrijf en een salesbedrijf voor goede doelen. We hadden dus een drukke dag. Ons eerste sollicitatiegesprek was bij het salesbedrijf voor goede doelen. We hebben een half uur moeten wachten omdat degene met wie wij een sollicitatiegesprek hadden een auto-ongeluk had gehad. Ons gesprek ging goed en we waren er heel erg positief over. Op naar het volgende gesprek: het energiebedrijf. Hier moesten we een formulier invullen en daarna op een bel drukken als we klaar waren, dit was drie keer niks. Het laatste sollicitatiegesprek sloeg echt alles. We kwamen aan en er bleken nog 20 andere kandidaten te zijn. Wat bleek we kregen een training waar we niks van af wisten, wat een feest! Hier zaten we dus echt niet op te wachten. We hebben heel de godganse dag gezeten (5 uur lang). We moesten onder andere een pen verkopen aan medekandidaten en uitleggen waarom zij deze kleur pen moesten kopen, dit ging echt nergens over en we zaten eigenlijk alleen maar te lachen. Daarnaast moesten we ook net als in de kleuterklas om de beurt een stukje lezen. Hierbij moeten we zeggen dat dit werk heel erg raar was, de bedoeling was dat je bij deuren zou gaan aankloppen en de mensen zou moeten vragen wat hun inkomen was, hoeveel hun huis waard was en hoeveel hun pensioen waard was.. hier gaan we natuurlijk niet aan beginnen haha. De grap was dat wij door alle rondes heen zijn gekomen en we een paar dagen later konden beginnen. We hebben de volgende dag meteen afgebeld om te zeggen dat dit niks voor ons was. In de tussen tijd hadden we gehoord dat we waren aangenomen bij het salesbedrijf voor goede doelen. We waren helemaal blij, eindelijk een baan!!!

Maandag 28 januari zouden we een training krijgen en vanaf dinsdag zouden we in Brisbane gaan werken. Alles verliep alleen heel anders. Het was namelijk al een aantal dagen noodweer in Brisbane. Dit kwam door een staartje van een cycloon. Hierdoor waren er heel veel overstromingen. De straten stonden blank, rivieren waren overstroomd en ook het kantoor van het bedrijf waarvoor wij zouden gaan werken was helemaal verwoest. Omdat het zulk noodweer was, hebben we op maandag opgebeld om te vragen of de training nog door zou gaan. Dit was niet het geval en kregen we de verassing dat we zouden gaan werken in Melbourne. Dit vonden we super leuk omdat we hier heel graag heen wilden maar dit niet op de planning stond. Het was de bedoeling dat we 2 weken in Melbourne zouden gaan werken en daarna weer terug naar Brisbane zouden gaan. Die middag zijn we opgehaald met de auto om te vertrekken naar Melbourne. Ze schrokken wel een beetje van onze koffer en twee backpacks, hoewel we ze van te voren gewaarschuwd hadden haha. Uiteindelijk hebben we alles in de auto gepropt en zijn we met 6 personen richting Melbourne gereden. Het was een hele lange rit, 24 uur, met heel veel regen maar het was wel heel gezellig! Tijdens de rit hebben we voor het eerst "passion pop" gedronken. Dit is goedkope champagne met een fruit smaak, maar wij vonden het heel lekker. Aangekomen in Melbourne zijn we gelijk naar het hoofdkantoor gegaan en werden we aan iedereen voorgesteld. Gelukkig werden we al heel snel naar het hostel gebracht zodat we een beetje konden rusten. Dit hostel was alleen te smerig voor woorden, het stonk en alles zat onder de schimmel. De zweetvoeten van een van de jongens die met ons mee was gekomen naar Melbourne maakte het er ook niet beter op. We wisten niet hoe snel we weg moesten gaan uit dit hostel! 's Avonds hebben we lekker pizza gegeten op het strand. Het was in Melbourne wel een stuk frisser dan in Brisbane. De volgende dag moesten we om 12 uur op kantoor komen om een training te volgen. We zaten nog geen 5 minuten in de trainingsruimte toen er werd gevraagd of we naar buiten konden komen. Hier werd ons gevraagd of we op een roadtrip wilde gaan door zuid- en west Australië. Natuurlijk zeiden wij hier geen nee op. Om 3 uur zaten we alweer in de auto naar onze volgende bestemming, Port Pirie in Zuid Australië. We zijn met z'n vijven vertrokken naar Port Pirie, weer een lange autorit maar deze keer was het "maar" 14uur rijden. Tijdens deze rit zijn wij aangehouden door de politie omdat onze chauffeur een beetje te hard had gereden. Hij kreeg een boete van 380 dollar en mocht een maand lang geen auto rijden. Vervolgens hadden ze een vermoeden dat er drugs in de auto zou liggen en wilden heel de auto leeg halen om alles te controleren (dit alles in de middle of nowhere). Uiteindelijk hebben ze ons een uur in de auto laten zitten en scheet degene die reed wel een beetje in zijn broek. Maar na een uur vertelde de politie dat we weer door konden rijden. Gelukkig maar! We zijn s'nachts om 5 uur aangekomen in Port Pirie. Hier werden we ontvangen door dronken mede-teamleden die een feestje gaven omdat een aantal van hen de volgende dag zou vertrekken. We hoefde dus niet te bedenken dat we die nacht konden slapen. Omdat we de volgende dag om 9 uur moesten beginnen wilde we toch wel om 7 uur gaan slapen, dit wilde alleen niet echt lukken omdat ze ons constant wakker maakten.

De volgende dag was onze eerste werkdag. We wisten totaal niet wat ons te wachten stond. Die ochtend hebben ze ons afgezet samen met iemand die ons ging trainen. We zullen jullie even in het kort uitleggen wat dit werk precies inhield. Het komt er op neer dat je de gehele dag deuren moest kloppen en mensen moest gaan vervelen terwijl de meesten mensen geen tijd voor je hadden. Vervolgens moest je ze een donateurschap aansmeren voor een goed doel voor twee jaar lang waarbij ze 40 dollar per maand zouden moeten betalen, een beetje gekke werk dus haha. We hadden hier wel moeite mee in het begin vooral als je bijvoorbeeld mensen spreekt die niet zoveel geld hebben en je ze toch moet overtuigen om donateur te worden.

We zullen jullie nu even in het kort vertellen wat wij moesten zeggen tegen de mensen.

"Hi how are you? Don't worry we are not selling anything. We are both from the Netherlands so sorry for our accent. (dit vonden de meesten mensen altijd wel grappig). We are here today on behalf of the United Nations, did you ever heard about us before?
What we basicly do, is if there are any disasters or emergencies, the United Nations will be there at first. For example the earthquake and the tsunami at the Salomon Islands. This happend a few weeks ago, did you heard about that? We were there at first, at 6 o'clock in the morning with all the helicopters with the UN on it (op dit moment moment deden wij het geluid van een helicopter na, de mensen kwamen niet meer bij) and the guys with the blue helmets to get all the people out of the water, to give them a safe place to stay, we give them clean water and food and off course also healthcare.
We did pretty the same during the mudslides in the filipines and also during the earthquake in Christchurch two years ago.
At the same time, we are a peace keeping force. Do you know anything about the situation in Africa?
Did you see the movie blood diamond?
Cause that movie is based on what happens now in Congo. There is a civil war going on there. The rebels trying to take over the government. They want to have little kids in the army, but they only have the age of 9 years old. If don't want to do it, they cut there arms off and if the parents don't agree, they just shut them down. It's a terrible situation over there. The United Nations build a lot of refugee camps around Congo to give those people a safe place to stay. We also give them water, food and education. Education is very important because a lot of children has to stay there for a long time, sometimes 5 or 6 years.
What we are actually looking for today is people who are working and paying tax. Are you working at the moment?
The Australian government is very supportive to the United Nations. They make it a 100% tax deductable. And it's not a big deal, it's only a dollar and a few cents a day and you can claim everything back at the end of the financial year. (Dit was niet helemaal waar, als je 30% aan belasting betaald, kan je maar 30% terug vragen, manipuleren hoort dus ook een beetje erbij haha). Nobody likes to pay tax so why don't you give a little bit of your tax money to the United Nations. We have to say that it's not a contract at all and if you have any issues you can always give us a call. Sometimes shit happens, people lose their jobs or break their leg, we can always cancel it for you at any stage. But off course we hope that you will do it for two years or more. So what we can do today is take al little bit of youre details. Nothing happens today, only the next month we ask you for a little bit of contribution, as we said a dollar and a few cents a day. But before that we send you a lot of information about all the projects that we have.
At least give it a shot and see how it goes! "

Dit verhaal zeggen we dus 100 keer per dag en kunnen we onderhand wel dromen.

In deze week zijn we naast Port Pirie ook naar Port Augusta geweest omdat Port Pirie te klein is om een hele week te knocken. We verbleven deze week op een campingpark in een stacaravan. In Port Pirie was niet veel te beleven dus we hebben daar ook niks spectaculairs gedaan. Iedere week werkten we 6 dagen in de week en op zondag reisden we naar een andere bestemming.

Na Port Pirie zijn we naar Port Lincoln vertrokken. Ook een ontzettend saaie stad, het enigste leuke was dat we met de camping aan het strand zaten. Wat ons opviel is dat ze ons altijd in een kamer propte met snurkende mensen, hartstikke fijn! We hebben hier bijna elke avond wel even buiten gezeten met een drankje en speelde we diverse spellen. We moeten wel zeggen dat we s'avonds niet heel veel vrije tijd hadden omdat we meestal pas rond 9 uur en vaak ook later terug kwamen. Het was elke dag opstaan, werken, koken en slapen. Deze week zijn we niet heel de week in Port Lincoln gebleven maar zijn we op vrijdag naar Ceduna gereden. Tijdens onze rit hebben we speed knocking gedaan. Dit houdt in dat iedereen uit de auto wordt gezet en je een stuk of 3 huizen hebt waar je zoveel mogelijk mensen moet inschrijven, dit vonden wij leuker dan normaal. In Ceduna hebben we 1 dag overnacht en 1 dag gewerkt. Toen we aankwamen in Ceduna heeft Nathan (een oude vent die in ons team werkt, alcoholist is en min 50 sigaretten per dag rookt) ons uiteten meegenomen omdat we heel veel mensen hadden ingeschreven die dag. We hadden voor het eerst weer eens lekker gegeten en we hebben ervan genoten!! De rest van ons team was op de camping gebleven. De volgende dag hebben gewerkt in Ceduna en rond een uur of 6 zijn we vertrokken naar onze volgende bestemming, Kalgoorlie. Dit was een rit van 18 uur. Onze teamleider had er voor gekozen om s'nachts te rijden, dit hebben we geweten! Er waren overal kangoeroes langs de weg die van de ene kant van de weg naar de andere kant sprongen waardoor we 30 km per uur moesten rijden. Dit was de eerste keer dat we wilde kangoeroes gezien hadden, was echt heel erg leuk om te zien maar ook heel gevaarlijk. De bumper van de bus lag er namelijk al af door een eerdere aanrijding met een kangoeroe. s' Ochtends vroeg om 10 uur zijn we in Kalgoorlie aangekomen. Dit is een mijnen stad, dit betekend dat hier mensen wonen met veel geld! Het was vreselijk warm in Kalgoorlie. Dit komt omdat de stad zich in de woestijn bevind. Het was iedere dag 40 graden of hoger met als uitschieter de zaterdag met 47 graden. Zelfs de wind was zo warm dat het zeer deed aan je ogen. Deze dag mochten we gelukkig wel tussendoor een uurtje terug naar het hostel om te zwemmen, heerlijk even afkoelen. We wilde in Kalgoorlie een avondje gaan stappen maar op een normale manier gaan stappen zat er niet in. De enige mogelijkheid om uit te gaan was om naar een tittybar te gaan. Dit is een bar waar de barvrouwen in hun blote borsten achter de bar staan. Er waren wel 6 van deze barren te vinden. Dit werkte heel goed omdat hier bijna alleen maar mannen wonen. We zaten bijna te denken om onze carrière te veranderen van fundraiser naar barvrouw ;), grapje! Al met al hebben we wel een hele leuke avond gehad.

Onze volgende roadtrip stop was Esparance. Het hostel zat direct aan het strand, dat was echt super vet. Deze week waren er drie nieuwe mensen bijgekomen, 2 Nederlandse meisjes en 1 Italiaan. We moeten wel zeggen dat we echt een heel leuk team hadden. We zaten op dat moment met totaal 5 Nederlandse mensen in het team. Voor de rest waren er veel andere nationaliteiten. We konden het eigenlijk vanaf het begin al heel goed vinden met Kristine, een Frans meisje. Bijna iedereen in ons team had wel een bijnaam. Zo werden wij tulips genoemd, de twee andere Nederlandse meiden werden windmeals genoemd en de Italiaanse jongen werd lasagne genoemd. In ons team zat ook een jongen uit India, Prakash. Omdat hij zo vreselijk goed was in zijn werk noemde we hem 'cash money'. Het franse meisje, Kristine, werd croissant genoemd. Kristine deed altijd net alsof we haar dochters waren, daarom noemde wij haar altijd mami en zij noemde ons 'my girls'. Nathan, onze alcoholist, zou aan het eind van deze week vertrekken om naar een ander team te gaan. Aangezien er in het hostel geen alcohol gedronken mocht worden, zijn we met z'n alle naar het strand gegaan om daar gezellig wat drankjes te drinken. Maar het kon Nathan allemaal niet zoveel schelen en hij smokkelde heel vaak hele dozen wijn naar binnen onder het mom van: ik ga er mee koken. Zoals jullie weten houdt Nathan van een borreltje en had die avond een beetje te diep in het glaasje gekeken. Op het moment dat hij op wilde staan viel hij met 1 kant van zijn gezicht in het zand, om vervolgens zo zijn bed in te rollen. Al met al was het zeker een hele gezellige avond. De volgende dag, zaterdag, zijn we eerst s'ochtends naar een uitkijkpunt van Esperance gegaan waar we een super mooi uitzicht hadden over het strand en over de zee. Als we deze dag genoeg mensen hadden ingeschreven, mochten we iets eerder stoppen met werken om aan het einde van de middag naar het strand te gaan. Dit hebben we uiteindelijk gedaan, maar omdat het best wel fris was en de zee heel ruig was hadden wij besloten om niet te gaan zwemmen, de rest van de groep wilde wel heel graag zwemmen. Wij zijn een stukje gaan wandelen over het strand en op de rotsen geklommen om daar te wachten op de zonsondergang. Helaas ging dit niet door. Op een gegeven moment zagen wij dat al onze teamleden wel heel ver het water in waren. Daarbij was er 1 jongen, Jack, die naar ons aan het zwaaien was. Wij hadden meteen al het idee dat dit geen goed teken was. We zijn direct terug het strand op gerend en op het moment dat we aankwamen waren er al heel veel lifeguards gearriveerd. Wat bleek nou, er was een rip current. Dit is een hele sterke stroming onder water. Als je in zo'n rip current terecht komt kan je hier niet meer normaal uitkomen. Je moet parallel aan het strand zwemmen om eruit te komen. Een aantal teamleden is het gelukt om zelf uit de zee te komen maar 3 van hen lukte het niet en moesten gered worden door de lifeguards. Ze waren er alle drie heel slecht aan toe en moesten naar het ziekenhuis om hun longen te laten controleren omdat ze heel veel water hadden binnen gekregen. De arts had gezegd dat als je je niet laat controleren en je hebt water in je longen je de volgende alsnog kan overlijden. We zijn met het hele team naar het ziekenhuis gegaan om hun alledrie bij te staan. Uiteindelijk is het gelukkig helemaal goed gekomen. Het was een vreselijke ervaring voor deze mensen maar ook voor de mensen die het hebben gezien, echt afschuwelijk. De volgende dag wilde we met het gehele team wat leuks gaan doen. De twee Nederlandse meiden die een eigen auto hadden, een 4 wheel drive, hadden het idee om over het strand te gaan crossen. Dit was echt supervet om mee te maken omdat het strand en het water echt super mooi waren. Hagelwitte stranden met een turqoise zee, echt prachtig! Toen het andere deel van ons team ging rijden zijn wij lekker gaan relaxen met een wijntje erbij en we hebben lekker gezwommen.

Aan het eind van de middag zijn we vertrokken naar de volgende plaats, Albany. Ook deze plaats was heel mooi en erg sfeervol. Deze week hadden we een goede week, veel gescoord. Er was deze week een competitie tussen ons team en andere teams: de persoon die de hoogste score had kreeg een certificaat. Op vrijdag had Daan de hoogste score van het team, 13. Een jongen van een ander team stond ook op 13 voor de week, dus het was erg spannend. Er was nog 1 dag te gaan om de hoogste score te bereiken. Wij hadden besloten om samen te gaan lopen omdat we een heel goed team zijn samen en alle sign ups op daan haar naam te zetten zodat zij dat certificaat zou winnen. De grap was dat onze teamleider, wolf, ons een beetje in de maling had genomen. Iedere keer als wij een sign up hadden gemaakt, zei wolf dat die andere jongen er ook 1 had gemaakt. We hebben ons rot gerend die dag! Aan het eind van de dag zei wolf dat de stand 4-4 was voor deze dag. Wij wilde er perse nog 1 maken om te winnen. Uiteindelijk zijn we op 5 geëindigd en hadden we gewonnen. Op het moment dat we helemaal bezweet de van inkwamen (de auto waarmee we aan het rondreizen waren met 12 personen) vertelde wolf dat we inderdaad gewonnen hadden, maar niet met 5-4 maar met 5-2. Hij had ons dus de hele dag in de maling genomen omdat hij wilde dat we nog meer sign ups gingen maken, grapjas!! Deze week hebben we ook een nieuw spel geleerd, weerwolven. Daan vond er geen bal aan, chayen vond het hartstikke leuk. We hebben het heel vaak gespeeld en vooral als je een borreltje op heb is het leuk. Zaterdagavond zaten we met z'n alle gezellig een drankje te drinken in het hostel. Toen kwam wolf met het idee om een drankspelletje te spelen, ezelen met z'n alle. Onze Ierse teamgenoot, Lola, snapte er helemaal niks van (hoe moeilijk kan het zijn;)) waardoor heel het spel in de soep liep. Vervolgens kwam wolf met het idee om Lola ook nog eens in de maling te nemen. Het spel ging zo: er waren twee spelers, Lola en Kristine, die moesten tegenover elkaar gaan zitten. Ze kregen allebei een lepel in hun mond en moesten elkaar daarmee om de beurt op het hoofd slaan. Lola had alleen niet door dat dit 1 grote grap was en zij constant op haar hoofd werd geslagen met een lepel door wolf en jack. Natuurlijk hadden we dit ook op film opgenomen en achteraf aan haar laten zien, we kwamen niet meer bij van het lachen.

De volgende dag zijn we naar Bunbury gereden, we reizen steeds een stukje omhoog. Op zondag middag kwamen we aan in Bunbury en we zijn direct naar het strand gegaan. Bunbury is ook echt een prachtige stad. s'Avonds hebben we voor ons hele team gekookt. Chayen haar specialiteit: krokante kip. Daan was de hulpkok aangezien ze niet zo'n ster is in koken, maar het gaat zeker steeds beter! Maandag was een public holiday waardoor we een dag vrij hadden. We hebben heerlijk op het strand gelegen en s'avonds zijn we lekker gaan bbqen op het strand. Het was zo gezellig dat we met alle meiden uit ons team liedjes zijn gaan zingen. Daarna hebben we nog naar de zonsondergang gekeken. In het hostel waar we verbleven, hebben we een man ontmoet, Clinton, die heel de tijd bij ons team kwam zitten. Hij zei dat hij een hele goede baan had en heel veel geld verdiende maar ondertussen zagen we hem nooit naar zijn werk gaan. Hij zat de hele dag op te scheppen over hoeveel geld hij verdiende. We moeten er ook even bij vertellen dat het niet moeders mooiste was, hij had bijna geen haar meer en een dikke bierbuik. Wolf vond het wel grappig om hem dronken te voeren en hem aan Chayen te koppelen. Hij hing heel de tijd om Chayen heen en heeft haar zelfs ten huwelijk gevraagd en haar geld aangeboden om met hem te trouwen! Iedereen lag helemaal in een deuk, behalve Chayen die vond het vreselijk irritant. Tegelijkertijd zagen wij natuurlijk onze kans om hem in te schrijven. Iedereen uit ons team had hem al geprobeerd in te schrijven maar hij wilde niet. Totdat wij het aan hem vroegen, hij zei direct ja. Heeft het toch nog wat opgeleverd haha!

Zondag zijn we naar Pinjarra gereden. Dit ligt meer landinwaarts. We verbleven in een heel groot huis. Dit huis was bedoeld voor 8 personen maar wij verbleven daar met z'n twaalven, lekker knus dus. Na al die hostels waren we wel een keertje aan een normaal huis toe, we waren hartstikke blij want we hadden onze eigen kamer. Deze week hebben we ook geknocked in Mandurah, dit is een kwartier rijden van Pinjarra. Deze week was 1 van de Nederlandse meiden jarig, Saphira. We hebben voor haar cupcakes gebakken en die avond hebben we ook gebbqt. Deze avond kwamen er drie nieuwe mensen bij, 1 iItaliaan, 1 Duits meisje en 1 Nederlandse jongen. De volgende dag was het noodweer in Mandurah. Het regende vreselijk hard en er was regelmatig onweer en het was 16 graden. Chayen had geluk want ze liep met Saphira en bij het eerste huis kregen ze een gele poncho, ze leken wel bananen. Daan had het geluk dat ze met Luigi, de Italiaan, mocht lopen, hij bleek heel erg bijdehand en betweterig te zijn, daar zit je dan heel de dag mee opgescheept. Het was voor de rest een rustige week!

Op zondag zijn we vertrokken naar Northam. Wat een griezelstad! We sliepen dit keer in een hotel, maar het was toch ook een beetje een hostel omdat je met meerdere mensen een kamer moest delen. Wij kregen een kamer toegewezen waar we met 6 personen moesten slapen. Toen we de kamer binnen kwamen, bleek dat er al iemand anders in deze kamer sliep. Dit was te zien aan alle dure Chanel cremetjes (wij konden het natuurlijk niet laten om te ruiken en uit te proberen op onszelf). Chayen wilde het gordijn dicht doen omdat het nogal warm was met als gevolg dat ze het gordijn inclusief ijzeren rail van de muur af trok. Drie keer raden waar die rail op terecht kwam, haar oog! Met als resultaat een blauw oog waar ze nog dagen mee heeft rondgelopen. Wij waren natuurlijk niet van plan om een kamer te delen met iemand anders dus onze teamleider had gezorgd voor een andere kamer. We kregen een drie persoons kamer, wat een feest. We hoefden natuurlijk niet na te denken met wie wij op een kamer wilde, Kristine natuurlijk. Wat een lol hebben we die week gehad! Deze dag was het sint patrick's day. Wat dit inhoud weten we zelf ook niet behalve dat je in het groen gekleed moest, daar doen wij natuurlijk niet aan mee. We zijn deze dag naar Perth gegaan om te feesten. We hebben een super leuke avond gehad, veel gelachen en gefeest met ons team. Op dinsdag was het nieuwe Duitse meisje alweer vertrokken, die dacht een gratis vlucht naar West Australië eruit te halen. Op woensdag was de verjaardag van Kristine, ze werd 20 jaar. We hadden samen heel de kamer versiert en natuurlijk ook taart gehaald. Om 12 uur kwam heel ons team de kamer in om Kristine te feliciteren met als gevolg een taart gevecht tussen Kristine en Prakash, dag taart haha. Alles zat helemaal onder de chocolade taart, de muur, het bed, de vloer en natuurlijk Kristine en Prakash ook. Het was echt een hilarische avond! Donderdagavond zijn we weer gaan stappen in Perth, deze keer voor Kristine haar verjaardag. Het was weer eens een avond om niet te vergeten!! We hadden al een drankje op en vervolgens gingen we van een aantal aardige gasten hun drankje afpakken, echt heel kinderachtig van ons maar we hebben de grootste lol erom gehad;). We moesten heel erg opschieten omdat we een nieuw teamlid op moesten halen op het vliegveld en we waren al ruim een uur te laat. Op onze weg terug naar de van moesten we heel nodig plassen, maar er was geen toilet te vinden. Toen hebben we maar besloten om in een parkeergarage in een hoekje onze behoefte te doen. Niet te weten dat chayen met haar hoofd naast een intercom stond, die vervolgens begon te praten tegen ons en vervolgens ook nog de deuren open gingen, we wisten niet hoe snel we weg moesten komen. Uiteindelijk twee uur later kwamen we aan bij het vliegveld om ons nieuwe teamlid te verwelkomen. Hij heeft dit geweten want het was 1 zooitje in de van. Op een gegeven moment lag iedereen te slapen in de van. Daan vond dit niet zo leuk voor de nieuwe jongen en nam het initiatief om iedereen wakker te maken door met een mascara op hun hoofd te slaan haha. De volgende dag moesten we helaas wel werken in de hitte, want het was in Northam wel 38 graden. Zaterdag hebben we het er nog maar een keertje van genomen, we zijn nog een keer gaan stappen. Dit keer in een karaoke bar. We hebben onze ogen uitgekeken daar! Het niveau van de bar lag zo hoog dat ze zelfs het nummer van de Titanic hebben gezongen (al helemaal niet te praten over de figuren die er rond liepen). Desondanks hebben we erg genoten van deze avond.

De volgende dag zijn we naar Geraldton gaan reizen, dit was 400 km boven Perth. Voordat we verder gaan met ons avontuur in Geraldton moeten we nog even iets uitleggen. Toen we in Bunbury waren hadden wij al aangeven dat we 24 maart weg wilde gaan, dit was al een week later dan gepland omdat Wolf ons niet wilde laten gaan. Toen we in Northam waren hebben we nog een keer gezegd dat we weg wilden omdat we verder wilde reizen. Aangezien het bedrijf ons beloofd had om ons vliegticket te betalen gingen wij ervan uit dat alles al geregeld was. Wij dachten voor het paasweekend weg te gaan, dit hadden we ook al aangegeven. We waren de dagen al aan het aftellen want zo leuk vonden het werk ook weer niet, het was vreselijk. Toen we aankwamen in Geraldton was de eerste tegenvaller al dat we onze kamer moesten delen met andere mensen die we niet kenden. De rest van onze teamleden hoefden allemaal geen kamer te delen met mensen die ze niet kenden. Vervolgens moesten we ook nog eens in deze kamer slapen met de irritante Italiaan. Aangezien we al meerdere malen ruzie met deze jongen hebben gehad hadden we hier totaal geen zin in. Met als klap op de vuurpijl dat ons werd verteld dat het bedrijf ons vliegticket niet wilde betalen, wat een ellendige dag. We hebben de hele dag gebeld met het hoofdkantoor, de bazen en degene die ons aangenomen had en ons beloofd had het vliegticket terug naar Brisbane te betalen. De volgende dag heeft wolf ook nog eens gebeld en een goed woordje voor ons gedaan. Gelukkig heeft hij voor ons geregeld dat het vliegticket betaald zou worden maar dan moesten we wel even een week langer blijven. We konden wel huilen, nog een week dit werk. Plus het feit dat we onze trip van Brisbane naar Cairns moesten inkorten. En niet te vergeten nog een week met onze grote vriend, de Italiaan, op de kamer. Daar kwam ook nog eens bij dat er bedbugs in de kamer zaten en we overal op ons lichaam beten hadden, dit was heel erg vies. Al met al hebben we maar de knop omgedraaid en positief gebleven en er nog een weekje tegenaan te gaan (veel keuze hadden we niet). Gelukkig was wolf zo aardig om ons die week veel samen te laten lopen. Normaal gaan we iedere week naar een andere stad maar omdat we vier dagen vrij hadden die week, in verband met pasen bleven wij hier twee weken. Daarbij kwam ook nog eens dat wij van Perth vlogen en een volgende stad te ver weg was van Perth. Kristine zou dezelfde dag als ons vertrekken om naar Melbourne te gaan en 25 april samen met ons samen naar Nieuw-Zeeland te gaan. We hebben vier hele leuke vrije dagen gehad. We zijn lekker naar het strand geweest en hebben ook weer gebbqt op het strand. Ons team had die dag zelf vis gevangen en die hebben we lekker op de bbq gegooid. Ook Chayen heeft erg genoten van de verse vis;)! Het was wel een beetje een rare laatste week. De eerste week is Jack vertrokken, een jongen die al heel lang in ons team zat. Hij zou teamleider worden in een ander team. Wolf, onze eigen teamleider had besloten om zijn vriendin in Canada op te zoeken voor een paar weken. Daarnaast waren er een aantal problemen tussen een aantal mensen uit ons team en de grote bazen. Met als gevolg dat er twee meiden zijn ontslagen. Het hele team viel uit elkaar. Deze week zijn er 7 mensen vertrokken. Vrijdag was onze laatste werkdag en dit hadden we afgesloten met een gezellig drankje. Zaterdag, 9april, was het dan eindelijk tijd om ons avontuur verder voort te zetten, wat waren we blij!!! We hadden in Geraldton nog een koffer gekocht zodat we onze spullen makkelijker konden vervoeren. We hebben 8 uur in de bus gezeten van Geraldton naar Perth. Daar moesten we de trein nemen naar het centrum. We kunnen jullie vertellen dat wij heel erg blij waren met de aankoop van onze koffers aangezien wij de bus moesten zoeken in Perth en wel 5 rondjes hebben gelopen. Toen we in de bus in wilde gaan kregen we de koffer er niet in haha, gelukkig kregen we hulp van een onbekend iemand. Toen we eindelijk dachten te kunnen relaxen in de bus naar het vliegveld kregen we de schrik van ons leven. Tegenover ons zat een oude man samen met 2 oude vrouwen die allemaal niet helemaal goed wijs waren. Hij begon spontaan tegen ons te schreeuwen en bepaalde bewegingen maakte die jullie eigenlijk niet willen weten, het was echt te ranzig voor woorden. Daarnaast begon hij met zijn wandelstok in de rondte te slaan. We wisten niet waar we moesten kijken en hoopte dat de busreis zo snel mogelijk voorbij zou gaan. Aangekomen op het vliegveld moesten we 5 uur wachten voor ons vliegtuig zou gaan. Aangezien er een weegschaal stond op het vliegveld, leek het ons een goed idee om onze koffers te wegen. We mochten namelijk ieder 20 kilo meenemen. Tot onze verbazing bleek er 1 koffer 27 kilo te zijn en de andere 30 kilo. Hier moesten we iets aan doen! Dus midden op het vliegveld al onze koffers leeghalen, backpacks eruit en alles herindelen zodat er in iedere backpack 10 kilo zat zodat we deze als handbagage mee konden nemen. Ondertussen waren er al wel 3 beveiligers naar ons toe gekomen om te vragen wat we in hemelsnaam aan het doen waren haha. Het is uiteindelijk gelukkig wel gelukt. Na 5 uur gewacht te hebben, waren we al een beetje moe. Toen bleek ook nog eens dat ons vliegtuig vertraging had. Op een gegeven moment werd er een vluchtnummer omgeroepen waarvan wij dachten dat het ons vliegtuig was. We waren al aan het boarden en op het moment dat ze ons ticket aan het scannen waren, ging er een keihard alarm af: oeps... Bijna het verkeerde vliegtuig genomen. Ons vliegtuig vloog s'nachts en we hadden gehoopt dat we lekker konden slapen, mooi niet dus. Ten eerste vielen we bijna voorover in die stoelen en we hadden ook nog eens het geluk dat er een huilende baby achter ons zat die 4 uur lang aan het huilen was, wat een feest! S'ochtends om 7 uur zijn we aangekomen in Brisbane.

Het laatste gedeelte van onze trip langs de oostkust zullen we in een volgend verhaal vertellen.

Tot snel iedereen,

Liefs,
Daan en Chayen